Met Media naar Herstel

Door Diederik Wierenga, ervaringsdeskundige.

Op een zaterdag morgen in mei 2009 werd ik wakker in een bed, in een ziekenhuisbed welteverstaan.

Op dat moment wist ik niet waar ik was en waarom ik daar lag. Wel stonden mijn directe naasten bij mijn bed en kreeg ik te horen dat ik een herseninfarct had gehad.

“Oké, dat zal wel niet goed zijn”,  dacht ik toen, niet begrijpend wat een herseninfarct nu eigenlijk inhield.

De arts kwam en die vroeg hoe het met mij ging. Ook vroeg hij of ik wist waar ik nu was en welke dag het was.

“Gaat wel goed”, zei ik. Maar hoe moest ik weten waar ik was en welke dag het was? Zo zat ik thuis op de bank en zo werd ik wakker in een vreemd bed.

Hoe lang ik weg was geweest en waar ze me heen gebracht hadden, dat wist ik toch niet, dus ik zei tegen de arts:  “Vertel mij dat eerst eens, dan kan ik je vraag beantwoorden”.

Vandaar werd ik naar de IC neurologie gebracht en na een aantal dagen hebben zij mij voor een periode in slaap gebracht.

Er is één, onscherpe, foto van mij in het UMCG van de 5 weken dat ik in het ziekenhuis lag.

Elke dag baal ik steeds meer en meer dat ik verder geen foto’s of filmpjes heb van die periode.

In die 5 weken in het ziekenhuis ben ik veel veranderd. Zijn er vele momenten geweest, van hele mooie momenten tot momenten die ik soms liever zou willen vergeten. Maar al die momenten hebben wel tot mijn herstel geleid.

Het mooiste moment van de 5 weken vond ik dat ik, ondersteund tussen de  fysiotherapeute en haar stagiaire, een rondje over de afdeling heb gelopen.
Dat moment zal ik zeker niet snel vergeten.

Maar hoe mooi zou het zijn geweest als daar foto’s of nog mooier een film van was. Dan had ik zelf en anderen kunnen zien hoe intens blij ik op dat moment was. En er was dus nog hoop: “ik kan nog lopen. En nu oefenen zodat ik zelfstandig kan lopen”.

Een kleine 3 maanden later, heb ik samen met de stagiaire een rondje over het buitenterrein van Beatrixoord in Haren gewandeld. Dat ging super. Alleen bij een bocht naar rechts moest zij mij even vasthouden anders vloog ik uit de bocht.

Maar van al die momenten die er waren in het ziekenhuis en daarna in het revalidatie centrum weet ik niet veel meer. Terugkijken op foto’s of filmpjes kan ik niet, die zijn er niet gemaakt.

Daar baal ik zelf best veel van. Het is het begin van een nieuw leven dat ik onverhoopt opeens mocht gaan leven.

Een verandering met enorme gevolgen voor mijn toekomst en hoe die er uit komt te zien. Alles wat ik toen heb mee gemaakt, is voor mij een houvast om verder vooruit te komen.

Totaal onverwachts is er een breuk in gekomen in mijn leven en heb ik een heleboel beginjaren opnieuw moeten mee maken.

Ook als jou onverhoopt wat ergs mocht overkomen, laat dan zoveel mogelijk foto’s of filmpjes maken van jou uit die periode.

Je kunt beter spijt hebben dat je ze hebt dan dat je ze niet hebt. Niet dat er een hele documentaire over gemaakt hoeft te worden, wel is het iets wat je gevormd heeft tot wie en wat je nu bent.

Ik mis ze dagelijks, ik kan niet terug kijken hoe ik iets beleefd heb en hoe ik dat opgelost heb. Ook al heb ik een super grafisch geheugen elke dag wordt het moeilijker om de beelden voor mij te kunnen zien. Op deze manier vervaagd een heleboel ervaring die ik had mee kunnen nemen naar mijn of iemand anders zijn herstel. Media hadden mij en anderen kunnen helpen naar herstel.